EXPOSITIE: VER VAN HIER

Ver van Hier
verhalen van geadopteerden
6 tot en met 10 november

Een vijftal programmamakers met een adoptie-achtergrond ontwikkelen, samen met Studio de Bakkerij, een week lang een podium voor geadopteerde makers. De theaterweek VER VAN HIER geeft geadopteerden en makers met een adoptieachtergrond een stem. Een stem die binnen de maatschappij en het culturele veld nog te weinig wordt gehoord.

Adoptie is een heel complex en gevoelig onderwerp dat we middels kunst en cultuur bespreekbaar willen maken. Het is tevens een aanvulling op de huidige beeldvorming en (beeld)taal. We streven ernaar een realistisch beeld neer te zetten van adoptie en geadopteerden en gevoelige thema’s bespreekbaar maken. Door het ophalen van verhalen, het delen van ervaringen en zichtbaar maken van de impact krijgen geadopteerden een stem en een gezicht en wordt het beeld rondom adoptie verbreedt.

Een week lang van woensdag tot en met zondag staat alle programmering in het teken van Interlandelijke adoptie. Het programma is op zorgvuldige samengesteld door mensen uit de adoptiegemeenschap. We hopen dat we mensen raken met ontroerende verhalen en tegelijkertijd samen hoopvol naar een toekomst kunnen kijken met een visie waarin er ruimte is voor de stem van de geadopteerden. Het volledige programma wordt later bekend gemaakt.

EXPOSITIE
Als onderdeel van deze week zijn er vier kunstenaars die exposeren in ons theater:
kimura byol lemoine (Zuid-Korea) – Art retrospective
Lucila Novoa (Colombia) – Grafische prints
Bhakti Bienemann (Nepal) – Videokunst
Mai Marie Choon Dijksma (Zuid-Korea) – Site specific installation
Wil je met de kunstenaars in gesprek? Kom dan naar de artist talk op vrijdag 8 november.

kimura byol lemoine
Met trots presenteren wij, in het kader van ‘Ver van Hier’, een overzicht van het werk van kimura byol lemoine (키무라 별 르뫈 – 木村 ビヨル レムワンー). kimura byol lemoine werkt al meer dan 30 jaar als kunstenaar, activist en nu archivaris aan deze kwestie.

kimura byol lemoine is een conceptuele multimediale feministisch-en activistische kunstenaar die werkt aan identiteiten (diaspora, etniciteit, colorisme, postkolonialisme, immigratie, gender) en drukit dit uit met kalligrafie, schilderijen, digitale afbeeldingen, gedichten, video’s en samenwerkingen. kimura’s werk is nationaal en internationaal tentoongesteld, vertoond, gepubliceerd en ondersteund. kimura byol lemoine is Koreaans-Japans van gemengde etnische afkomst, geboren in Zuid-Korea en op jonge leeftijd in België geadopteerd als onderdeel van de eerste golf Koreaanse kinderen die eind jaren zestig naar België kwamen. Ze woonde 13 jaar (1993-2006) in Seoul en verhuisde in 2006 naar Montreal. Al meer dan 30 jaar geeft deze bekroonde multimediakunstenaar en curator een stem en zichtbaarheid aan minderheden.

kimura byol lemoine: Retrospective
kimura*lemoine, als Koreaans geboren geadopteerde, is mede oprichter van  Euro-Korean League (1991, Belgium), EKL-Korea Branch (1994, Z/Korea), K.O.A (Korean Overseas Adoptee, 1996, Korea), KameleonZ (1996-1996, Z/Korea), KimLeePark (1998, Z/Korea) G.O.A’L (1998, Z/Korea), O.K.A.Y.-Books (2001-2008, S/Korea-Canada), Orientity (2004-2007, worldwide), N.O.K.I.A.A. (Network of Korean International Adoptee Artists, 2010), A.Q.A (Asians/Autochtones/Afro-descendants Queer Adoptees, 2015), en hen laatste contributie aan de inter-racial adoptee community is A.C.A (adoptees cultural archives, 2015) om de geschiedenis van geadopteerde te documenteren door middel van media en kunst, K.A.R.M.A (2018, Korea), en is een actief lid van IbyangIN (2021), OKAP (Overseas Korean Art Project, 2023) and FKRG (2024, archieven over Koreaanse adoptie in Franse vertalingen of Franstalige media).  Als kunstenaar ontving kimura*lemoine subsidies van Montreal Arts Interculturels, Regard sur Montréal (CAM, NFB, ACIC), en Prize PowerHouse van La Centrale, een 2018 CALQ subsidie voor hen essay project ’88 etc. In 2020, heeft kimura*lemoine Adoption 30 years after gescreend (ACIC-ONF/NFB), tentoongesteld bij Dazibao (Jan.-Mar., 2020, Montreal) en coordineerde ‘ConnexiOnze‘ project (2020), een kunst residency & show bij PHI Foundation (Summer 2021), Queering Qualligraphy (2022), POJA (2023) en Korea-Canada (2024) met de support van CCA.

Lucila Novoa
Lucila Novoa (geb. 1979 Bogotá, Colombia) is een Colombiaans-Nederlandse kunstenaar gevestigd in Rotterdam, Nederland; zij heeft een Master of Art Praxis behaald aan het Dutch Art Institute (Arnhem, NL). Als een gekleurde geadopteerde, verplaatst van Colombia naar Nederland – zonder haar toestemming – heroverweegt zij in haar artistieke praktijk wat het betekent om mens te zijn. Geleid door zwarte feministische denkers zoals Sylvia Wynter, Denise Ferreira da Silva en Saidiya Hartman, betoogt zij dat de kern van hedendaags mens-zijn wordt bepaald door een geracialiseerde orde van menselijk bestaan. Als een vorm van kritische fabulatie introduceert zij de figuur van de gekleurde menselijke geadopteerde – wiens leven wordt geleefd in de afwezigheid van cultureel geheugen en een historisch archief – om de kracht van speculatieve afwezigheid te verkennen door hoop en genezing te zoeken in het creëren van nieuwe verhalen en belichaamde ervaringen.

Tentoonstellingen, uitvoeringen, lezingen, workshops zijn gehost door (en samengewerkt met) Pelumi Adejumo, Geo Wyex, Lucciana Bolivar, Ellen Rooijakkers, Zoe Scoglio, Read My World Festival (Amsterdam, NL), edition~verso (Johannesburg, SA), Daily Practice (Rotterdam, NL), H47 (Leeuwarden, NL), A Tale of A Tub (Rotterdam, NL), V2_Lab for the Unstable Media (Rotterdam, NL), Hordaland Kunstsenter (Bergen, Noorwegen), Shimmer (Rotterdam, NL), Billytown (Den Haag, NL). Residencies bij edition~verso (Johannesburg, SA), Artist Proof Studio (Johannesburg, SA) en AGALAB (Amsterdam, NL). Werken en/of publicaties zijn te vinden bij Billytown Bookshop, Books@, Framer Framed, KIOSK Rotterdam, Page Not Found, San Serriffe.

Lucila Novoa: Sci-fi landscape for love
Als onderdeel van haar performance ‘It Took Me a While to Change My Name’ en haar thesis ‘Caring Together in Decolonial Healing’ creëerde Lucila Novoa een serie collages die de symbolische representatie van handen, gemaakt van schubben, tonen, tegen een achtergrond van diverse plantengroei. Deze collages bevatten collagraph prints met soft ground etsen op handgemaakt papier, allemaal vervaardigd in Johannesburg, Zuid-Afrika. Een naam kan worden gezien als een vorm van handschrift die de afkomst, geschiedenis en identiteit van een persoon belichaamt—een levende archief. Evenzo functioneren handen als oude gereedschappen; ze worden beschouwd als enkele van de oudste instrumenten die beschikbaar zijn voor zoogdieren, doorgegeven van generatie op generatie en doordrongen van zowel vertrouwdheid als onbekendheid. Lucila Novoa verkent de betekenis van de disconnectie van iemands naam en handen, evenals die van haar voorouders. De werken creëren een speculatieve ruimte waarin men wordt omarmd en verzorgd, en bieden een landschap voor liefde en verbinding.

Bhakti Bienemann

Bhakti Bienemann (1999)is een beeldend kunstenaar die thema’s als rouw, verlies en leegte aangaat. Geadopteerd uit Nepal op driejarige leeftijd, zijn haar projecten diep geworteld in persoonlijke ervaringen en verkennen ze de complexe emoties rond identiteit, afkomst en het gevoel van thuishoren. Bhakti reist naar verschillende plekken om nieuwe projecten te creëren en verwerkt deze intuïtief in beeld en poëzie.

Bhakti Bienemann: S A N S K A A R
S A N S K A A R is een werk over de niet erkende rouw die voortkomt uit mijn adoptie uit Nepal. Als kind verloor ik mijn biologische ouders, maar herkende dit verlies niet als rouw. Het voelde als een leegte die ik niet kon plaatsen. Door me te verdiepen in de gevolgen van adoptie, begrijp ik nu beter waar deze gevoelens vandaan komen en kan ik ze omzetten naar iets wat ik kan verwerken. Ik ben teruggegaan naar Nepal, mijn geboorteland, daar heb ik geprobeerd de oorsprong van mijn rouw te vinden en een deel van mezelf af te sluiten dat ik daar had achtergelaten. Deze zoektocht naar mijn identiteit heeft mijn rouw heropend, maar ook bijgedragen aan mijn helingsproces. Om mijn rouw symbolisch te verwerken, voer ik een performatieve crematie uit volgens Nepalese traditie, wat staat voor wedergeboorte en terugkeer naar de wortels van mijn oorsprong.

Mai Marie Choon Dijksma
Als geadopteerd kunstenaar moet ik concluderen dat tussen twee culturen leven een belangrijk deel is van mijn identiteit. Veel kunstenaars delen dat ze uit een ander land komen Voor geadopteerden is deze verplaatsing geen kwestie van keuze, maar vindt plaats in een zeer vroege levensfase. Binnen adoptiegezinnen krijgen we vaak te horen dat we Nederlanders zijn en dat we niet met deze complexiteit worden herkend. Terwijl we buiten als immigranten worden behandeld, wat leidt tot een constante behoefte om onze identiteit te verdedigen of, omgekeerd, in stereotypen te worden meegetrokken.

Hier in Nederland voelt het vaak alsof ik aan de zijlijn sta. Alsof ik door een fisheye-lens naar de wereld kijk. Wat is dat wat er om ons heen is? Wat verbindt ons met elkaar? Wat is ruimte? Is dat lucht en wat is lucht? In de westerse wereld interpreteerden we het vooral vanuit een wetenschappelijke invalshoek. Wat voor soort moleculen zijn er en wat voor soort chemische reactie vindt plaats. Het rationalisme probeert van alles een systeem te maken dat ik niet herken. Het begrijpen van de wereld gaat verder dan het rationalisme, het gaat over het combineren van alle zintuigen, zoals zien, aanraken en voelen. Ik geloof dat elke situatie zijn eigen levenscyclus heeft. Het begint, het bestaat, en dan verdwijnt het. Ik verwonder me over de wereld om me heen en vertaal deze door te werken met het materiaal dat ik heb gevonden en nieuwe tactiele ‘huidstructuren’ te maken.

Mijn levensgrote installaties laten de complexiteit van dit thema zien; mijn emotie van mezelf in relatie tot de ruimte. Via levensgrote installaties wil ik de complexiteit van dit thema tot uitdrukking brengen; de emoties van mezelf in relatie tot de ruimte. De materialiteit en het daadwerkelijk maken van de installatie is het belangrijkste onderdeel van mijn werk, wat betekent dat mijn betrokkenheid bij het materiaal dat ik gebruik eveneens deel uitmaakt van werk. Hoe het materiaal zoals papier of textiel met textieltechnieken door mijn handen wordt gevormd. Dit materiaalgebruik en werkproces is zowel tijd- als arbeidsintensief en kost normaal gesproken enkele maanden om een installatie te maken. Op dit moment waar efficiëntie bovenaan staat, vind ik het bewust besteden van tijd essentieel. In tegenstelling tot het efficiënt uitvoeren van taken, is de tijdarbeid voor het maken vooral om volledig op te gaan in het proces van omgaan met ruimte en materialen. Tijdens de lange perioden die ik aan mijn werk wijd, probeer ik momenten te creëren waarop de tijd schijnbaar niet bestaat.

Door deze pauzes kan ik verbinding maken met de fysieke omgeving en de materialen waarmee ik werk. Door deze aanpak kan ik ruimte en materialen verkennen en nieuwe lagen van creativiteit en begrip ontsluiten. Door bewust langere tijd aan een werk te besteden, kan ik een diepere verbondenheid met mijn omgeving creëren. Tijdens de lange uren die ik werk, probeer ik momenten te creëren waarin de tijd lijkt stil te staan. Door deze pauzes kan ik verbinding maken met de fysieke omgeving en de materialen waarmee ik werk. Door deze doelbewuste aanpak te omarmen, kan ik de ruimte en materialen volledig verkennen, waardoor nieuwe lagen van creativiteit en begrip worden ontsloten. In plaats van tijd als een beperking te beschouwen, zie ik het als een waardevolle hulpbron waarvan ik kan genieten en die ik kan gebruiken op een manier die mijn artistieke proces verrijkt. Door deze doelbewuste daad van vertragen, kan ik een dieper gevoel van verbondenheid met mijn omgeving cultiveren.

Voor mij is het cruciaal dat de autonomie van het kunstwerk gescheiden blijft van mijn persoonlijke identiteit. Ik maak geen werken die deze thema’s openlijk uitbeelden of verwachten dat de kijker er specifieke lessen uit trekt. In plaats daarvan zijn mijn installaties gemaakt om introspectie uit te lokken, maatschappelijke normen uit te dagen en empathie onder kijkers te cultiveren.

Mai Marie Choon Dijksma: Nature loads the gun and society pulls the trigger.
In mijn werk experimenteer ik met verschillende materialen om nieuwe texturen te creëren met interactie met de omgeving. Omdat alles wat ik produceer door mijn eigen hand wordt gevormd, is het een aanpak waar ik veel waarde aan hecht. Ik zoek naar de interactie tussen mijzelf, het materiaal en de omringende ruimte. In dit werk wordt gekeken naar de vraag wat het betekent om Nederlander te zijn terwijl je van Aziatische afkomst bent, waarbij vooral de nadruk wordt gelegd op de stereotypen waarmee vrouwen in deze context worden geconfronteerd. Het onderzoekt ook het gevoel van ontheemding dat ontstaat als je deel uitmaakt van twee culturen. Veel kunstenaars delen de strijd dat ze er niet helemaal bij horen. Dit gevoel van ontheemding is geen kwestie van keuze, maar een inherent onderdeel van mijn identiteit. Vaak wordt mij verteld dat ik Nederlands ben, maar toch worden we behandeld als immigrant, wat leidt tot een constante behoefte om mijn identiteit te verdedigen zonder te weten waar deze thuishoort. Materiaal: kralen, Koreaans gaas, transparante prints, borduurringen en verlichting. Maat: 0,98 x 5,54 meter.